Warning: sizeof(): Parameter must be an array or an object that implements Countable in /usr/www/users/noxazq/code.php on line 652 Een iets te grote kinderwens of niet? : 152 reacties (1/8) [Seks en Relaties]
Ik zit de laatste tijd nog al fel met iets in mij hoofd..
Ik wil namelijk zeer graag kinderen en ik kan maar niet wachten..
Ik word dit jaar 22 , mijn vriend 25 en we zijn 3 jaar samen. We willen super graag kinderen maar omdat ik pas in juni afstudeer is het niet het ideale moment..
Ik ben gestopt met de pil (dat weet hij) en we probeerden eerst met condoom maar ik haat dat echt..
Waardoor we nu al enkele keren zonder gedaan hebben. In het verleden nam ik dan de after morning maar nu wi ik niet meer.
Ik wil mijn normale cyclus ontdekken (want door de pil en de after morning is die nog niet echt regelmatig) en moest ik zwanger zijn dan zouden we dit beiden niet erg vinden...
Ik vraag me af zijn hier nog noxanen met een vroege kinderwens? Noxanen die het krijgen van een kindje niet uit hun hoofd kregen/krijgen?
Want ik krijg het maar niet uit mijn hoofd en ik zie overal baby's en zwangere vrouwen..
En ik vind me zelf raar omdat ik zo vroeg een moedergevoel heb en precies niet kan wachten.....
Ik denk dat ge ook gewoon in zo'n fase zit waar iedereen rond u ook begint samen te wonen, trouwen en kinderen krijgt. Allez, bij mij is dat toch zo en we schelen twee jaar.
Persoonlijk heeft dat geen invloed op mij, maar ik heb een paar vriendinnen, die zelfs single zijn, waarbij de hormonen echt uit hun oren vliegen. Elke vrouwenavond gaat dat over kinderen. Om zot van te worden.
Maar goed, 22 is tegenwoordig toch een aanvaardbare leeftijd? Ik vind tot de dertig zelf een goed aanvaardbare leeftijd :' ) Ik ken vrouwen die 25 al oud vinden.. Allé, dat is allemaal persoonlijk he.
Persoonlijk zou ik wachten tot ge een deftige vaste job hebt en u een kind kunt permitteren. Dat ge dat kind alles kunt geven wat het nodig heeft, want helaas leeft dat niet van alleen liefde.
Maar als ge stopt met de pil en geen condooms meer gebruikt moet ge niet lang nadenken wat er gebeurt.. Als dat wel zo is, plant u alstublieft niet voort.
Maar nog is, dat is persoonlijk. Als gij en uw vriend er honderd procent van overtuigd zijn dat jullie voor een kind kunnen zorgen.. Niemand gaat zijne penis uit u komen sleuren en u een kuisheidsgordel aandoen hé. :' )
Voor mij mag dat nog wel even duren, ik voel mij daar nog totaal niet klaar voor. Ik kom ook van resoluut geen kinderen naar één kind. Mijn lief daarentegen wil er twee en nog voor zijn 30e (en hij wordt er 29 dit jaar..).
Maar 't zal ne compromis worden bij ons.
Ik denk dat dat allemaal heel persoonlijk is! Ik ben nu 4 jaar samen met mijn vriend, en ik heb zeker nog niet het gevoel dat ik 100% zeker ben dat dat voor altijd is. Alé, wel 99%, maar nog niet zeker genoeg om er kindjes in te brengen, ook al wonen we samen. Maar ik studeer ook wel nog, en gij studeert bijna af! Dat doet ook wel veel, volgens mij. Want studies combineren met kindjes is sowieso geen goed idee.
Zelf lijkt het mij ook belangrijk om eerst de andere moeilijke dingen uit de weg te krijgen. Dus afstuderen, werk zoeken, investeren in een huisje,.. en dan pas, als alles een beetje stabiel is, de volgende stap! Maar again, dat zijn heel persoonlijke keuzes Dus ik denk dan ook wel dat het niet abnormaal is dat sommige dat gewoon vroeger willen dan andere. 22 is toch ook een acceptabele leeftijd? Ik denk dat de meeste hun ouders rond die leeftijd waren! Tegenwoordig willen mensen dat gewoon later en later, maar daarom is zoals vroeger niet abnormaal
Wel belangrijk is dat een van de 2 al werk heeft, en ge hopelijk al een tijdje samenwoont. Want dat is ook wel een serieuze relatietest op zich
Dus ik denk dan ook wel dat het niet abnormaal is dat sommige dat gewoon vroeger willen dan andere. 22 is toch ook een acceptabele leeftijd? Ik denk dat de meeste hun ouders rond die leeftijd waren! Tegenwoordig willen mensen dat gewoon later en later, maar daarom is zoals vroeger niet abnormaal
Wel belangrijk is dat een van de 2 al werk heeft, en ge hopelijk al een tijdje samenwoont. Want dat is ook wel een serieuze relatietest op zich
Uhu, 't is ook zo. Ik was eigenlijk bijna afgestudeerd vorig jaar en had toen echt al zitten dromen/plannen maar toen bleek ik er niet door op stage en bp waardoor alles een jaar vertraagd is en dat knaagt blijkbaar wel bij mij.
En idd op zich is dat een acceptabele leeftijd maar waarschijnlijk lijkt het jong om dat de meesten +- 27 jaar zijn én mijn 3 jaar oudere zus en 2 jaar oudere nicht ook nog niets van plan blijken te zijn.
Samenwonen willen we echt heel graag en we tellen beiden af maar omdat ik geen werk heb (buiten af en toe weekends e.d.) is dat nog niet het geval.. Hij spaart wel veel en ik heb ook wel al iets op zij staan..
Persoonlijk denk ik wel dat ge dan best eerst probeert te sparen, samen gaat wonen en dan eventueel begint kindjes te plannen. Gewoon zodat ge dat kindje alles kunt geven wat nodig, zonder zorgen te maken over een woonplaats samen. En ik merk toch dat de relatie met mijn vriend enorm veranderd is sinds we samenwonen, en daarbij niet op een slechte manier, maar tis wel heel anders als gewoon samen zijn en enkel de 'leuke' dingen samen te doen. Goed overeenkomen over huishouden en kosten etc etc is niet vanzelfsprekend in elke relatie, denk ik
Hij werkt inderdaad al bijna 2 jaar. Nu al bijna 6 maand bij dezelfde werkgever dus dat begint 'vast' te worden.
Da's al niet slecht, maar wat met het samenwonen? Ongelofelijk veel koppels die ik ken hebben toch redelijk wat moeite gehad om zich daar aan aan te passen.
Ik moet zelf niks van kinderen weten dus ik kan u geen advies geven vanuit kinderwens ervaring
nu zat er vorig jaar wel een meisje in mijn klas die toen afgestudeerd is en die woonde samen met haar vriend die werkte en al en die is het eerste semester zwanger geraakt! Dus die heeft zwanger voor de klas gestaan als stagiaire leerkracht en die is met bolle buik afgestudeerd en die lijken het wel te trekken samen precies. Alez ik ken die ni zo goed, maar da was ook allemaal gepland en al (zelfs met ivf geloof ik) dus het is dan wel te doen denk ik, maar misschien ni ideaal.
Persoonlijk denk ik wel dat ge dan best eerst probeert te sparen, samen gaat wonen en dan eventueel begint kindjes te plannen. Gewoon zodat ge dat kindje alles kunt geven wat nodig, zonder zorgen te maken over een woonplaats samen. En ik merk toch dat de relatie met mijn vriend enorm veranderd is sinds we samenwonen, en daarbij niet op een slechte manier, maar tis wel heel anders als gewoon samen zijn en enkel de 'leuke' dingen samen te doen. Goed overeenkomen over huishouden en kosten etc etc is niet vanzelfsprekend in elke relatie, denk ik
Hij woont praktisch wel bij mij thuis. Hij is hier 75% van de tijd, we hebben al veel samen gereisd met de auto en op camping (dat simuleert ook wel een klein beetje samenwonen).. Ook al lange tijd in zijn ouders hun huis, bij mij thuis of ergens anders ge house-sit met ons twee en dat lukte ook. We zijn wel op elkaar mindere kanten eens gestoten maar dat was ook geen drama.
Veel problemen zie ik niet echt in het samenwonen verhaal
Zo'n beetje hetzelfde als iedereen hier eh: doe het zo vroeg als ge zelf wilt. Maar woon toch maar eerst eens even samen. Want het gaat er dan toch wat anders aan toe. Op vakantie is al een relatietest, maar echt nog niet hetzelfde als wanneer ge uw dagelijks leven onder één dak moet delen. Voor de rest doet uw leeftijd er geen hol toe.
Wacht toch tenminste tot je bent afgestudeerd, vast werk hebt, een huis hebt, ... Je moet nog zo veel stappen doorlopen voor je met kinderen kan beginnen. Hoe kan je daar voor zorgen als je al die zaken nog niet hebt?
En zo jong, amai, kan het mij niet voorstellen om met dat gevoel rond te lopen.
+1 ivm het samenwonen. Ik heb al zovaak gehoord "we zijn bijna altijd samen, dat is hetzelfde als samenwonen" en dat is echt niet het geval. Ineens hebt ge allemaal rekeningen te verdelen, taken in het huishouden waar ge nu zelfs nog niet aan denkt etc...
Waarom het risico nemen en al die stappen overslaan in plaats van anderhalf jaar ofzo te wachten tot ge effectief samenwoont en ook nog wat extra geld aan de kant kunt zetten.