"Cva?"
"Bwah jah, tgaat wel"
"Ge zijt aant liegen he"
Soms, soms doet het goed dat iemand door u ziet. Het voelt minder eenzaam, minder ik tegen de wereld.
Ik heb een kutweek gehad. Mentaal en fysiek. Ik ben weeral zwaar ziek en ik heb weer schrik dat mensen me dat kwalijk gaan nemen. Zoals ik het al vaak heb meegemaakt. Ik heb schrik dat mensen mij dan niet meer mogen, dat mijn werk mij dan gaat opgeven.
Ik weet dat de schrik irrationeel is, maar ik kan het niet helpen. Zo heb ik het geleerd 4 jaar lang op middelbaar.
Die ene die te lui is om naar school te gaan , dat was wat ik voor gekent was. Ondanks eeuwige gesprekken met de directrice en leerkrachten snapten ze het niet. De moeite die ik had met wakker blijven, met te kunnen volgen fysiek. Het is weer toets, dus die is afwezig , leerkracht Biologie 6 middelbaar tegen mijn klasgenoten. Wat voor idee krijgen mijn klasgenoten dan in hun hoofd? Dat ik niet echt ziek ben?
Ik kende een meisje dat mij letterlijk haatte omdat ik goeie punten haalde ondanks niet naar school te gaan.
Ergens snapte ik het, zij waren verplicht naar school te gaan. Maar ik wenste hen nooit toe wat ik had. Het opstaan met de pijn en gaan slapen met de pijn. De schaamte bij het in slaap vallen tijdens de les.
Het hielp ook niet dat de vooroordelen niet stopten bij school, maar ze me tot thuis volgden. Ge doet het gewoon als excuus om te mogen spijbelen, zo gaat ge nergens geraken.
Ik was alleen achtergelaten tot mezelf in dit gevecht. Ik weende mezelf tot slaap van de pijn, alleen in mijn kamer. Ik sloot me op en isoleerde me. Want ik mocht niet tonen hoe ik me voelde, want dan werden mensen boos. Want dan stelde ik me aan. Want het was niet echt. Ik ben gewoon lui.
Maar ik vergeet jullie niet, de weinigen die me erdoor hielpen zoals E. en T.
2 mensen waarvan de mensen het minsten hadden gedacht dat we samen zouden komen. Weet je nog E.? De hoe van het school en de luierik men een doktersbriefje voor permanent spijbelen , we maakten wel een killerteam. We kenden elkaar enkel van horen zeggen, maar wat een parcour. Jij verhuist nu ook naar Noorwegen, jij bent nu verpleegster. Ik heb je al zo vaak gezegd hoe trots ik ben.
En T., ookal spreken we niet meer. Wat heb je veel gedaan. We zijn uit elkaar gegaan omdat het leven nu eenmaal besloot dat we andere wegen op gingen. Dat is ok, we hebben de fijne herinneringen nog. De autist en de hypersensitieve , wat hebben we toch gelachen. Ik leerde je voelen en jij leerde me niet te voelen.
6 jaar later draag ik nog pijn en littekens van de dingen die ik heb meegemaakt, en vandaag heb ik niet geweend. Ik heb 4u in de koude gestaan, pijn koud en bevroren. Ik wou wenen, maar ik deed het niet. Ik heb doorgestapt, zoals ik doe in het leven. En daar heb ik jullie voor te danken. Als jullie er toen niet waren had ik er nu niet geweest.
Maar nu ga ik nog steeds slapen, met de onzekere gevoelens van falen. Omdat ik morgen werk heb afgebelt. Omdat ik ziek ben, weeral. En omdat ik zo lang in de koude heb gewacht. |