Info
Leeftijd 29
Geboortedatum 20/9/1994
Geslacht v
Woonplaats Mariaburg
School Universiteit Antwerpen
Richting Industrieel ingenieur Electronica - ICT
Job Vanalles
Registratie 15/02/17 13:39
Karakter
Burgundy
Vanalles
Dr Strange, Iron Man, Star Wars
Lucifer, Supernaturl, The Flash, Daredevil
League of Legends, Overwatch, Indie games, Guild Wars 2, Blizzard games, point-and-click
Dresden files serie, Isaac asimov boeken, Hitchhikers guide to the galaxy, Toutes ces choses qu’on ne s’est pas dites, l'élègance de l'herisson.
Gamen, boardgames, dungeons&dragons
muurklimen
Koreaanse BBQ
Bobo the Great cat en Pixie the killerbunny.
Tags

Fotos
11/09/17 00:40
25/08/17 02:09
25/08/17 02:06
25/08/17 02:04
Nieuws
Ik vergeet soms hoe moeilijk dit is. A bitter sweet coming home. Weer gedag zeggen en niet weten wanneer we elkasr de volgende keer weer gaan aanraken.

Ik ga terug alleen naar huis, alleen eten en alleen slapen. Alleen opstaan en alleen in de zetel zitten.

Dit, nog 3 jaar dit. En dan ons huisje, studeren in het buitenland. Maar vooral jou.
"Cva?"
"Bwah jah, tgaat wel"
"Ge zijt aant liegen he"

Soms, soms doet het goed dat iemand door u ziet. Het voelt minder eenzaam, minder ik tegen de wereld.
Ik heb een kutweek gehad. Mentaal en fysiek. Ik ben weeral zwaar ziek en ik heb weer schrik dat mensen me dat kwalijk gaan nemen. Zoals ik het al vaak heb meegemaakt. Ik heb schrik dat mensen mij dan niet meer mogen, dat mijn werk mij dan gaat opgeven.

Ik weet dat de schrik irrationeel is, maar ik kan het niet helpen. Zo heb ik het geleerd 4 jaar lang op middelbaar.

Die ene die te lui is om naar school te gaan , dat was wat ik voor gekent was. Ondanks eeuwige gesprekken met de directrice en leerkrachten snapten ze het niet. De moeite die ik had met wakker blijven, met te kunnen volgen fysiek. Het is weer toets, dus die is afwezig , leerkracht Biologie 6 middelbaar tegen mijn klasgenoten. Wat voor idee krijgen mijn klasgenoten dan in hun hoofd? Dat ik niet echt ziek ben?

Ik kende een meisje dat mij letterlijk haatte omdat ik goeie punten haalde ondanks niet naar school te gaan.
Ergens snapte ik het, zij waren verplicht naar school te gaan. Maar ik wenste hen nooit toe wat ik had. Het opstaan met de pijn en gaan slapen met de pijn. De schaamte bij het in slaap vallen tijdens de les.

Het hielp ook niet dat de vooroordelen niet stopten bij school, maar ze me tot thuis volgden. Ge doet het gewoon als excuus om te mogen spijbelen, zo gaat ge nergens geraken.

Ik was alleen achtergelaten tot mezelf in dit gevecht. Ik weende mezelf tot slaap van de pijn, alleen in mijn kamer. Ik sloot me op en isoleerde me. Want ik mocht niet tonen hoe ik me voelde, want dan werden mensen boos. Want dan stelde ik me aan. Want het was niet echt. Ik ben gewoon lui.

Maar ik vergeet jullie niet, de weinigen die me erdoor hielpen zoals E. en T.
2 mensen waarvan de mensen het minsten hadden gedacht dat we samen zouden komen. Weet je nog E.? De hoe van het school en de luierik men een doktersbriefje voor permanent spijbelen , we maakten wel een killerteam. We kenden elkaar enkel van horen zeggen, maar wat een parcour. Jij verhuist nu ook naar Noorwegen, jij bent nu verpleegster. Ik heb je al zo vaak gezegd hoe trots ik ben.

En T., ookal spreken we niet meer. Wat heb je veel gedaan. We zijn uit elkaar gegaan omdat het leven nu eenmaal besloot dat we andere wegen op gingen. Dat is ok, we hebben de fijne herinneringen nog. De autist en de hypersensitieve , wat hebben we toch gelachen. Ik leerde je voelen en jij leerde me niet te voelen.

6 jaar later draag ik nog pijn en littekens van de dingen die ik heb meegemaakt, en vandaag heb ik niet geweend. Ik heb 4u in de koude gestaan, pijn koud en bevroren. Ik wou wenen, maar ik deed het niet. Ik heb doorgestapt, zoals ik doe in het leven. En daar heb ik jullie voor te danken. Als jullie er toen niet waren had ik er nu niet geweest.

Maar nu ga ik nog steeds slapen, met de onzekere gevoelens van falen. Omdat ik morgen werk heb afgebelt. Omdat ik ziek ben, weeral. En omdat ik zo lang in de koude heb gewacht.
Ik denk dat ik al 2 maanden de referentie had, eer ik de moed kreeg om het nummer in te tikken. Het was een ander nummer, andere locatie, zelfde dokter. Mijn huisarts vond dat een goed plan, iemand die mijn situatie al had gekend. En zelfs naar de huisarts gaan had al hele moed gevraagd.

Ik slikte, duwde mijn tanden tegen elkaar en keek naar boven. Het ritueel waarbij ik hoop mijn tranen te bedwingen. ik hoor de toon afgaan en ik hoor zijn stem.
"U spreekt met ..., ik bel voor een afspraak na referentie door mijn huisarts"
"Ah, dat is lang geleden? Hoe komt het dat je terug een afspraak nodig hebt?"


Het was iets meer dan 3 jaar geleden eigenlijk. Ik had het gevoel dat het leven me terug toelachtte, dat ik die bagage wel zou kunnen dragen. En we stopten met de therapie, hij wenstte me succes en herinnerde me nog aan het feit dat ik altijd zijn notitie kon lezen als ik het moeilijk had. Ik heb het briefje nog, maar het was niet genoeg.

Ik slik terug maar tevergeefs. Ik voel de eerste traan al vloeien. Er is een moment van stilte, maar dat hadden we wel vaker. Maar hij wist altijd de stiltes te lezen.

"Een depressie..denk ik.. en de papa...en alles"
"Wanneer wil je je afspraak?"
"Zo snel mogelijk"


Ik weet niet of hij door had dat de tranen vloeiden, waarschijnlijk wel. Er was een opluchting bij mij toen ik ophangde en begon meteen te wenen.
Ik had gehoopt dat de ik de trauma's had overkomen, maar het toegeven dat ik faalde was moeilijker dan ik dacht. Dat ik niet sterk ben, dat ik er niet "over" ben. Dat het me raakt. Het waren dingen waarvan ik had geleerd dat ze niet mogen. "Zwak lelijk schepsel", was een van de dingen die ik dan te horen kreeg.


Nu is het 3 maand na dat gesprek. En ondanks medicatie heb ik soms het gevoel dat het eigenlijk alleen maar slechter met me gaat. Zoals dewe week bv. Ik weet dat het deels aan mij ligt, dat dingen mij niet zouden mogen raken zoals ze doen. Maar het gevoel van waardeloos te zijn is niet iets dat ik snel ga afgeleerd krijgen. En het eenzame dat erbij gepaard is, is niet iets dat ik denk dat snel weg gaat gaan. Ik zie eigenlijk geen vooruitzichten.

En voor de mensen die tot het einde hebben gelezen. Sorry voor alle grammaticale en zinsbouwfouten.
Ik ben ook nooit iets waar geweest voor mijn ouders, dus ik verwachtte ook niet dat het ooit zou veranderen in mijn latere jaren. Ik heb geprobeert behulpzaam te zijn maar niets werd geapprecieerd. Nooit.
And all that secrecy and all that lying and all that excluding. It doesnt suit anyone.

 
20/09/18 13:08
hiep hiep hoeraaaaa!
09/04/18 11:11
Hehehe
12/02/18 10:07
Dat weet ik nog niet.
Mss een eenmanszaak.
09/02/18 17:11
Merci!
Hoe ist bij u gelukt eigenlijk?
16/01/18 20:11
jaaaaa tzal wel zijn
16/01/18 14:12
Mijn rechterhand meestal, soms doet links is mee :)
16/01/18 13:27
Mengt dat niet? Bloedverdunner, verdunnen niet het bloed, dat is een foute naam eigenlijk. Njah ik weet niet ze, vraag is aan uw dokter :)
15/01/18 18:56
Ik hoop het :) ik ben ook bloedverdunner beginnen te nemen. Dat helpt wel vrij goed tegen slechte doorstroming blijknaar. Asaflow, mss is proberen? Vrij verkrijgbaar.
07/01/18 18:47
nice!
07/01/18 18:33
ooh gij ook?
ja van sas wist ik dat :D