Trouwfeest: Ik moest huilen maar het was niet van ontroering, toen ik met de bruid mocht dansen brak ik. Het gevoel om een vrouw te mogen vastnemen was bevreemdend iets zo banaal voor de meesten, iets extraordinair voor mezelf. Je weet dat je het dieptepunt van eenzaamheid hebt bereikt als je je moet vasthouden aan een zijden draadje. En dat fijne dunne draadje hoop hoe vaak je ook tegen jezelf zegt het kan nooit gebeuren toch voelt het telkens weer als een aanrijding met een trein als het draadje toch weer knapt. Het besef dat je nooit meer het gevoel van liefde zult kennen dat je nooit genoeg gaat zijn hoe hard je ook probeert, dat er altijd iemand beter is, iemand die je hoop ontneemt. Daarom huil ik nu bijna 6 uur smorgens en ik wilde het kwijt. |