| 15/05/18 18:11 | ||
|
Hoi Heeft er iemand onder jullie al een ervaring gehad met de methode van "imaginaire exposure" in psychotherapie? Dit komt er kort op neer dat de patiënt imaginair een traumatische gebeurtenis gaat herbeleven om deze achteraf te kunnen 'beginnen verwerken'. Deze techniek komt vader terug in traumagerichte behandelingen en cognitieve gedragstherapieën. Ikzelf sta hier op het eerste zicht nogal wantrouwig over, daarom dat ik graag eens de mening van ervaringsdeskundigen zou inwinnen. Dank |
|
| 15/05/18 18:57 | ||
|
Met imaginaire exposure heb ik geen ervaring maar wel met EMDR, moest ge daar ook informatie over willen (wordt ook heel vaak gebruikt bij trauma) | |
| 15/05/18 19:00 | ||
|
Kdenk da ge dan best het aan een ervaringsdeskundige vraagt direct | |
| 15/05/18 19:40 | ||
|
|
Ik ken geen ervaringsdeskundigen in de vorm van patienten, daarom mijn vraag. Alleen (niet objectieve) mening van therapeut zelf. | |
| 16/05/18 11:53 | ||
|
Ik had vroeger nachtmerries over een ongeval dat ik gehad heb toen ik 15 was. (Nu nog, soms, maar zelden) Ik heb dan een paar uur bij een NLP dude gezeten, en die heeft mij toen gevraagd om mij terug het moment van het ongeval in te beelden. Eerst moest ik mij inbeelden dat ik er op een tv naar zat te kijken, dan dat ik terug in de moment was, met een veilige plek in gedachten als vangnet als ik mij oncomfortabel zou voelen. Is het zoiets dat ge moet hebben? |
|
| 16/05/18 21:55 | ||
|
Klinkt wat als Dianetis... | |
| 16/05/18 23:05 | ||
|
|
quote door PancakeSushiPanic Ik had vroeger nachtmerries over een ongeval dat ik gehad heb toen ik 15 was. (Nu nog, soms, maar zelden) Ik heb dan een paar uur bij een NLP dude gezeten, en die heeft mij toen gevraagd om mij terug het moment van het ongeval in te beelden. Eerst moest ik mij inbeelden dat ik er op een tv naar zat te kijken, dan dat ik terug in de moment was, met een veilige plek in gedachten als vangnet als ik mij oncomfortabel zou voelen. Is het zoiets dat ge moet hebben? Ja inderdaad. Heeft dat wat geholpen? |
|
| 17/05/18 15:35 | ||
|
|
LSD, mdma of psilocybine zijn ook zeer therapeutisch bij trauma's. | |
| 17/05/18 21:54 | ||
|
|
Voor mij wel. Hij had gezegd dat ik dat verder thuis moest blijven doen, maar ik heb dat maar een week of 2 volgehouden. Ik was echt hard aan het proberen om dat ongeval zo ver mogelijk weg te duwen uit mijn gedachtes, en daardoor ging ik er niet mee om. Die sessie heeft vooral geholpen voor mij omdat ik er aan ben beginnen denken, en dat te normaliseren. Ik heb nog altijd wel last van angsten errond, maar veel minder extreem als voordien. Hij had mij toen ook gezegd dat als er iets is waar ik schrik van heb, dat ik dan in gedachten de actie moet ondernemen die mij bang maakt, tot op het moment dat ik mij ongemakkelijk voel. Dan in gedachten terug naar mijn happy place, tot ik terug 100% OK ben, en opnieuw. Tot ik de volledige actie onderneem zonder ongemak. En dat hielp mij toen wel. Tegenwoordig is het zelden een last in mijn dag-tot-dag, en dat was eigenlijk alles wat ik wou. Voordien moest mijne vriend mij op nen trein trekken want ik dierf niet opstappen, ik moest gaan zitten om te kalmeren als ik struikelde, kreeg ne paniekaanval als ik iets moest doen dat met hoogtes te maken had, enzoverder enzovoort. |
|
| 21/05/18 10:11 | ||
|
|
nadeel aan imaginaire exposure is dat je lichaam niet mee is met het verhaal. Dat het dus ook niet echt geïntegreerd geraakt. Als je je lichaam terug in een gelijkaardige situatie brengt en dan anders reageert, heb je zowel het mentale als het fysieke deel mee en raakt het beter geïntegreerd. Als je vanuit de verbeelding werkt heb je enkel het mentale deel mee en ga je nog altijd hebben dat je lichaam ineens reageert met traumareactiepatronen op bepaalde momenten dat het de traumatische situatie herkent. | |
| 21/05/18 15:44 | ||
|
|
maak 't misschien draaglijker, maar gaat het in the long run zeker niet 'minderen'. Ik ben er niet van overtuigd dat wanneer je dan ook stopt met het te gebruiken, het effectief minder erg is. |
|
| 21/05/18 17:54 | ||
|
|
lol. Ik raad u aan daar wat rond te googlen. tegenwoordig werkt men hoofdzakelijk met psilocybine, om terminale kankerpatiënten die lijden aan depressie hun perceptie bij te sturen. Dat is dan éénmalig gebruik, met wonderbaarlijke resultaten als gevolg, zij vinden vrede met hun toestand en aanvaarden hun lot. Kort samengevat nodigen Lsd en psilocybine u uit om op introspectie te gaan, de kosmos in uzelf wordt als het ware blootgelegd en uitgesmeerd over de fysieke werkelijkheid. Mdma maakt mensen in staat te praten over hun verkrachting/ongeluk met nog eens een heel brede glimlach op hun gezicht er op de koop aan toe. Alsof er niets zo vlot besproken kan worden. Iets dat in een orthodoxe traditionele setting jaren van therapie zou kosten en nog niets zou teweegbrengen. Vorige zomer, toen ik vrij diep zat in een neerwaartse spiraal, had ik mijn eerste lsd-sessie ondernomen om toe te treden tot wat er echt in mij gaande was, het volledig onder ogen komen van waarom ik zo kak in het leven sta. Alleen in het donker, meteen 200 microgram, voldoende om een spirituele/religieuze ervaring op te doen. En dat was het ook, ik trad in catharsis, heb nog nooit zo hard geweend om de meest kleurrijke taferelen die door mij over alles heen werd geprojecteerd. Mijn gedachten waren afgestemd op het grotere, ik verdween in het niets en ik kwam eruit als herboren. Ik heb eruit geleerd dat ik heel veel goeds en een enorme kracht in mij heb om door te gaan, ondanks alles wat mij is overkomen. Heel heftig. Ik ben geen prater in therapeutische zin, ik heb zwaar lak aan met iemand te moeten praten over wat er u dwarsligt, ik kan dat niet. Voor mij zijn psychedelica een beter alternatief en goedkoper dan mijn gesprekken met een psychiater/psycholoog. Iets dat ik ook sindsdien heb stopgezet. |
|
|
Om op deze topic te kunnen reageren moet je ingelogd te zijn. |
||