waar de straatstenen
zichzelf uitbreken
bij mijn passage
zich weer ingraven
achter mijn achteloze rug
je zweeft door de lucht
doortrokken van walmen
claxofonie van uitlachgassen
ik adem ons in en
blaas de huizen omver
die van geen wijken weten
je landt op mijn schouder
opgehaald als bruggen
neergelaten als gordijnen
ik wil deze stad niet bewonen
zonder jouw sleutel maar
ik laat me op mijn beloop