Hier staat NIETS.
In hoofdletters.

Ik spreek als een dove.
En ik versta er niets van.

Alles wat ik weet is dat er geen tijd is, geen leven, en geen terug keren.

Wat een kind doodwurgt en uitsterft.

En katten bedenken en schetsen stiekem de wereld uit, vlak voor onze ogen,
terwijl wij ze troetelnamen geven
en onder trance geraken van hun spinnen.
Of dat wil ik toch heel graag geloven.
En dat je niet bent heengegaan,
en dat die soapserie waar was,
en dat het leven betekenis had.
Dat ik vandaag niet uitgeslapen had,
en dat ik je niet zal verliezen.
Want dat zal ik.
En het zal geen betekenis hebben.

Ik ben woorden en moorden

Koude brengt een bitter besef.
Zoals het gehoest rondzweeft in de zaal van een artiest.
.

Ik waggel door de straten,
vol overgave

Wanneer men groet en niet langer antwoord kan krijgen. De dood heeft een onbekend codenummer, I suppose.

Wij trekken ten strijde
Wij sterven in verscheidene doodkisten
Voor dat moment

Heer Toruk gooide me de vulkaan in en haalde me er weer uit. Nu draag ik zielenkooien en ben ik zijn meesterlijke slaaf, en gehoorzaam ik goed, zij het op mijn eigen manier. Ik stuur mijn door de dood doorleefde metalen gewrochten langs het slijk van de moerassen recht het oorlogspad op en ik doe dit met dergelijk gusto dat mijn vijanden enkel kunnen gapen, als ze het overleven, weliswaar.
Waar ik vertrek laat ik dood achter en voeg ik een nieuwe ziel toe aan mijn collectie.